Apaecía nun llibru que manexase con un celebru sanu yera como conducir un auto automáticu de xeneración cabera a velocidá de cruceru per una autopista alemana y que baxar un puertu montaña per Asturies nun 600-D cola buxía caducada, fadiada la caxa cambeos y los frenos de tambor tamborilando'l tamborileru yera vivir con un celebru anancásticu. Toca baxar nel putu 600 el puertu Ventana con ñeve.

 

HESTORIA D'ESPAÑA NEL FACEBOOK

De xemes en cuando, la Cadarma, en Facebook, nun ye qu'escriba d'hestoria, qu'eso déxalo pa llicenciaos y revistes especializaes; lo que fai la Cadarma ye acadarmar la hestoria, la qu'a ella-y interesa, que nun ye otra que la de los sieglos XIX y XX n'España, dende 1808 fasta la victoria de Glez en 1982. Acadarmar la hestoria ye cuntala con enllaz al presente y, si ye posible, con coña, adelgazándola a los güesos. La xente, güei, ta comportándose nesti país como lo que la xente ye: fato n'hestoria. Tán toos nel sacu la fatada: políticos y enfilaos de barra de chigre; xente con llicenciatures y diplomatures varies y xente que nun foi a sacar la ESO. Poro, la Cadarma, de xemes en cuando, acadarma la hestoria nel Facebook.

 La xeneración más vieya que n'España güei vive ta faciéndolo ente la primer ponte aérea de la hestoria y la cabera llaceria de la hestoria. Hestoria. En xunetu del 36 l'exércitu español qu'en Marruecos tenía ganes de folixa esnaló a la Península cuando ñacieren o diben facelo los neños que n'agostu de 2020 los probes anden perhí cola mazcarita puesta demientres munchos de los sos fíos y ñetos, que ñacieron cola llavadora y el 600 o con Internet a tou gas full time, anden perhí cola mazcarita na pirula o la clica faciendo lo que-yos sal d'ehí. Y llueu Fukuyama falaba de la fin de la hestoria. Nun me foder.

 

Dende 2006 fasta 2010 la Cadarma, qu'entá nun yera cadarma, amburó nueches y muyeres. Nun la mató naide porque nun taba na mano'l destín. Tampoco naide nun mató a naide que tuviere que ver cola Cadarma que tovía nun yera cadarma, que, con cincuenta, viose viva, nun morriera naide, y dixo: ¡á don Destín, voi siguir faciéndote casu, nun me queda otra! Y la Cadarma qu'entá nun yera cadarma fíxose cadarma en Cadarma acaldía más europea y menos española, el destín llevándose pal otru llau xente la redolada pero tovía non na so mano llevase xente de la Cadarma.

Nun sé si estirar más esti testu, que ta escritu arrémente n'asturianu porque pue resultar eróticu ya inclusive pornográficu y sólo l'albeitre y ún de Tinéu son quien a lleelos ensin perder res.

 Yo tengo clarísimo qué es España: una lengua común y su literatura. Tán, amás, dientro España, les otres llingües y les sos lliteratures. No me parece tan difícil.

 Tantos años, en paz, pa facese dende home home escritor. Vocación, años d'estudiu y más de llectura, décades d'emisión de pallabres. Tantos pa, en tan pocu tiempu guerra, esfacese n'home home col instintu básicu de la medrana a morrer. Les armes y les lletres.

 

 

Arrodiáu, tan facultativu yo como ellos, tol día llaboral de facultativos d'un campu que nunca nun me dio más; ye más: del que nun quiero saber nada porque me da perceguera (a la que-y prestaben eses gochaes de muérganos baldaos yera a la mio ma, fíu, colo bien que tu estudies, por qué nun faes medicina); trabayáu tol día con facultativos que de la mio facultá piensen que ye cosa d'estraterrestres col sentíu práuticu nes antenes de marcianu, ún agradez, como nunca na escuela, l'institutu, la facultá, la hora de mandar a tomar per culu el Santu Oficiu.

La culpa nun ye d'ellos, la cosa ta nidia. La culpa ye sólo de mio, qu'escoyí pola semiente un mundiu de física qu'igua con química de farmacia, onde Platón, el mesmu Galenu y l'árbol de la ciencia de don Pío nun tienen requexu. Fuxir. Fuxir a les venti.

Lleer. Siguir lleendo. Pa nun volvese llocu. L'ámbitu onde trabayes nun ye la verdá. Mira pa enriba anque heba reparase la fachada de to d'un sistema que va camín de ser una dictadura sanitaria. Nun tamos escribiendo de la pandemia. Nun fai falta pandemia porque esto vien de lloñe. La medicina cola melecina va sobrada.

Conocer y enfilar camín de naide a casa.

Quien ye él so lleendo, llueu escribe. Otros alienden d'otres vides. ¿Más productives? Pue. Nel foi, el so maxín enxamás algamó lo práutico. Dende bien neñu, ensin sabelo entós, foi poeta, güei poeta arrenegáu, escribidor, pola fuercia del sen y yá pola inercia, de proses de curtiu percorríu, fuxíu de lo común. Ye esi qu'asoma pel Facebook y quién so nun lo sé nin yo.