FATADA MADRILANA

Agora, y enantes, y siempres, vamos, fuimos y vamos dir en sen contrariu a les sableres, enllenes de fatos d'equí y fatos foriatos que, equí, son madrilanos (n'otros llaos sedrán asturianos). Madrilanos equí y ellí asturianos, esos qu'abarroten sableres, amás de fatos son agora unos fíos de puta, qué quies que te diga. Ún atopa con dibuxos como esti (nun hai nada más ridículo qu'un madrilanu berrando porque se siente víctima, él tan gayasperu faciendo de menos a los demás allá per onde pasa y pisa) y val Dios que la viñeta esa fíxola ún del Real Madrí y con eso yá ta too dicho. Quiciabes doliera si tuviere dibuxada por ún del Atléticu o del Rayu, pero tando como ta dibuxada por ún del Real Madrí lo que nella ún ve ye que la xente fux non del Covid sinón d'esi equipu fútbol de mierda, de los pas y sobre too del putu ñácaru que lleva tan espantible escudu.

NA NUEVA NORMALIDÁ

Nel aniciu de la Nueva Normalidá yá que non vida d'aldega sí pelo menos caleyar les siendes de la redolada adomaes pol Conceyu y asina pasín a pasu estrenemos na Camocha terraza, dende marzu nun tomábemos un café na cai.

-¡Hosties, qué caro!

A la Cadarma de la Nueva Normalidá nun ye que-y duelga soltar les perres pa dos cafés con lleche y xelu pero fadia.

-¿Fixístite agarrada, Cadarmona?

-Nun sé yo.

La Nueva Normalidá nun va ser solo llevar como un baberu la mazcarita.

MADRILANOFOBIA

Mañana entama'l baturizu, la folixa xeneralizada, el baruyu, el xaréu. Fináu l'estáu d'alarma, mañana entama la democracia de la Nueva Normalidá. Equí, el virus nun esiste. La Nueva Normalidá ye un estáu de coses nel que nin Dios-yos fai casu, sofitada na responsabilidá de la xente. Diz Simón que lo meyor ye que la xente nun salga de la so provincia y la xente lo que va facer ye salir mui democráticamente au-y salga d'ovarios y coyones. El de los “montaditos, cañitas y cafelitos” va colar, otru branu más, p'Asturies; va enllenar Xixón de patetismu paletu madrilanu y pa enriba agarráu, qu'esi nun duerme n'hoteles de cinco estrelles nin gasta perres en chigres como pa valoralu very important people. Otros branos el madrilanu yera un fastidiu pa los oyíos col so acentu de perceguera y los sos “ej que me le han traído ayer y por eso las he dado propina”; este branu'l madrilanu ye un peligru víricu, pasada la fas trés pel forru los sos coyones d'embeligru d'España. Sí, teo madrilanofobia, dende tolos branos d'enantes, pero esti branu teo tamién madrilanomiéu.

FATAES A MANZORGA Y MANDRECHA

L'otru día tábemos a manzorga col castellán de guah.a fatona de la Irene Montero, ministra d'Igualdá ensin igual, o ensin iguala, nun vaiga ser que, jo, tía, mogollón. Güei decatámonos de que quien fora a mandrecha ministru d'Interior diz que-y dixo Benedictu XVI que ye'l diañu'l que quier francer España por aciu'l llabor contrarreformista, que lu fadió a base bien. ¿Esti país nun ye pa querelu, hom?

SEDRÁ QUE NUN SÉ

Daquién perimportante enllenu sabencia debió dicir que'l bichu la China tarrez cafeteríes y terraces porque naide nelles nun lleva mazcarita. Nelles, la cuspita del falar ye inocuo y el peligru namái ta na mente d'un inorante como yo.

ESCAECÍU HOSTELERU

Nin ún nin otru: nin el Trés14 nin La Caleya Imaxinaria. Per fuercia garres costumes nueves y llueu yá nun ye a quitáteles naide y entá menos si tas aforrando lo nunca visto:

Llevantástite de la cama y faes el café; turres el pan y únteslo cola to fake mantega light; El Comerciu lléeslu nel ordenador. La Caleya Imaxinaria nun collechó. Nel Santu Oficiu saques el café de la máquina d'enriba, cincuenta céntimos. El d'enfrente nun pañó res. Pela nueche, sírveste tan gayasperu a ti mesmu'l vermú con una tapa moxones. El Tres14 dexó de recaudar.

LES PRIESES NOS TIEMPOS DEL COVID

Llego a casa de mercar nel Carrefour alimentos dellos de primer necesidá, dellos col IVA del ventiún por cientu (estos quien sepan per ónde aliendo aldovinarán cuálos), cuando me digo nin, yá ye hora d'echar un pitu, pero qué pitu, collaciu, retrucóme la memoria recobrada, qu'echara'l caberu na cai namái finar la estaya, enantes de garrar la moto, la Honda güei. Dánseme mal les prieses, poro prefiero alendar fondo, recoyer despacio l'aire qu'alimenta los pulmones, pero un pitu ye un pitu, l'estancu taba peslláu y l'horariu'l quioscu ye d'aquella manera. Coyí les llaves y salí escopetiáu fasta qu'a mediu camín espirrié y dime cuenta que nun llevaba mazcarita, y sentíme esnudu, en porriques, y avergoñáu volví pa casa corriendo a pola ropa. El quioscu taba zarrando. Pelos pelos pillé'l tabacu.