SÓLO TABA CALEYANDO
Nesta semeya entama la cuesta que xube pa Picalloréu, camín bien pindiu a vegaes que ye a cachos carretera, a cachos carrera, a cachos caleya, pero la Vespa envízcalu a ún, segunda, tercera, segunda, y ún nella tira pa riba, siempres tira pa riba esquivando furacos y grixu ensin parar muncho a pensar que a lo meyor llueu tien de baxar pel mesmu camín, como asina foi.
Pasando'l lletreru de Picalloréu, que ye un llanu nel altor de la llomba (cases nun fui quien a veles), al otru llau d'una vuelta (aquello yá yera caleya) topo cola bucólica estampa d'unes cuatro o cinco vaques que vienen pa mio a bon pasu y el vaqueiru qu'echa a correr pa escontra min.
-Oi, oi!
-Échome pa esa curva d'ehí?
-Non, por Dios. Prefiero que deas la vuelta y baxes fasta pasáu'l cruce u ta'l pueblu anterior.
-Y eso?
Y ye equí que surde l'imperativu categóricu.
-Ye que vien detrás un güe que nun ta acostumáu a les motos.
-Hostia! Nada, nun te preocupes, que nun diba a dengún llau: sólo taba caleyando.
No hay comentarios:
Publicar un comentario