La cadarma que llee

VILLAMAR

Güei diome’l testu’l mio amigu l’albeite coles sos dos semeyes de Cuideiru. Alcuérdome de que yera 1991 porque pa entós asoleyaben unos cartelos de los xuegos olímpicos de Barcelona, cuando Barcelona yera más España qu’España y onde Prefelipe VI pasiaría la mariellocolorada del Estáu en lloor y golor de multitú y cuando la oveya prieta y la llechi prieto d’esti país yera l’anguaño adomáu y apeselbáu País Vascu. Tábemos na segunda metá de 1991 qu’ente contratu y contratu pa trabayar pal Santu Oficiu ficháronme pa facelo nel ISM nes oficines de Cuideiru, que taben enantes del cartelu que ponía Cuideiru, cuido yo qu’entá en Pozu o en tarrén de naide. Ún fai bien de tiempu que tien el culu llantáu na siella del Santu Oficiu pero entós diba d’un llau pa otru pa onde lu diben llamando: yera mozu, España taba de puta ma y tovía creyíen, España y elli, que diben xintar el mundu, España yá, elli dempués d’amatar les pantasmes. Elli taba tovía nuna edá rural y Cuideiru paicía-y demasiao grande, asina qu’alquiló planta baxa d’una casa en Villamar, pa enriba Cuideiru a mandrecha les postales, y coles sos pantasmes zarróse ellí escribiendo testos depresivos y pintando velees a la cera que-y quixeron asoleyar nuna galería municipal fasta que dixo que non, gracies. Cerveces, güisqui, lletres y dibuxos y setenta y dos hores siguíes metíu no fondero la cama nun pozu de nueche de persianes baxaes. La vida y les ganes de muerte de la mocedá naquelles dómines de Felipe Glez. Coses que me recordó’l mio amigu l’albeite coles sos dos semeyes de Cuideiru, peronde anduvi un iviernu ensin turistes xugando a les cartes, al axedrez, xintando tucu y cenando tortielles d’espárragos na mio mesa atrucada naquel chigre de Pozu onde engordé diez quilos de güisqui, vinu, cerveces, pataques frites, pote y fabes. Eso sábelo bien una amiga del Fb. Y lo putes que les pasé per dientro. 

Un llicenciáu en sicoloxía alloriáu emprestóme dellos llibros fatos que más que lleer tragué al desesperu. Digo agora que nun conozo sicólogu, llicenciáu nello o estudiante d’ello al que-y furrule bien la tiesta. La sicoloxía, como la teoloxía, ye l’arte perder estudios y tiempu nun campu que nun esiste, fenomenoloxía del celebru. Normal entós qu’allorien y llean llibros alloriaos. Dalgún mieu o deficiencia mental los lleva a estudiar teoloxía o sicoloxía. Lleílos y al mio favor argumento que yera nuevu. Esos babayos toi xuru de que siguen nello con tou l’enfotu de la vida entera a la mierda. Allá ellos. A lo menos d’aquello saqué una muyer que me llee y que fala conmigo d’arquiteutura románica, cosmoloxía y llingües nesa tertulia de los xueves de funcionarios nun alcuentru de la enseñanza, les telecomunicaciones y la sanidá nel que nun se fala nin d’enseñanza, sanidá nin telecomunicaciones como nun seyan les de los radiotelescopios del SETI o les naturales de los furacos prietos, que radien daqué a la llume colorao de los Praos Reis.