EL XARDÍN DE LOS SENDEROS QUE BIFORQUEN (9)
L'universu que nos ochenta en Cosmos mos cuntaba Carl Sagan aínda yera amañosu, y únicu. Surdíu nel Big Bang nun españíu nel qu'arreventó la partícula de materia percomprimío aventao faciendo espaciutiempu, yera entós l'universu lóxicu de topoloxía esférica que siguía creciendo pero qu'un día diba parar de facelo por aciu la gravedá de lo que contién; ye más, diba entamar, cola perda la fuercia d'espansión, a contrayese volviendo per onde tenía dío fasta facese de nueves partícula de materia percomprimío con Big Crunch caberu. Asina como apaeció, desapaeció l'universu. Pero lo interesante taba nel ciclu infinitu d'apaición y desapaición, apaición y desapaición... Nel infinitu ye sabío qu'entra too. Infinitu son cuatro sílabes, por embargu prueba a escribir el númberu gugolplex, que ye un res del infinitu, y va entrate la risa. Ensin falta alloriar, la probabilidá matemática dicta que tu ties lleío esti testu infinites vegaes y diba siguir vagándote de caltener memoria d'ello. Nesti universu la muerte del yo dende'l yo nun esiste porque como na muerte nun hai tiempu al muertu nun-y vaga: zárren-y al cadabre los güeyos y nun clis ta berrando recién ñacíu pa la vida de siempre nesi universu idénticu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario