La cadarma que llee

EL XARDÍN DE LOS SENDEROS QUE BIFORQUEN (2)

La VT750S nel soportal pa motos de la Sede Central, la PX150 al llau los contenedores que tán enfrente la Sucursal. Tres cadarmes. Tres cadarmes más pal innumberable exércitu cadarmes del yo repartíes pel multiversu. Dende equí, pa la cadarma que ta escribiendo nesti Microsoft Word, dos bisarmes de so a distancia de Georg Cantor o infinitesimal cuántica: universos paralelos hailos pa tolos gustos. Toi viendo dende equí la Vespa ya imaxinando la Honda yá nel garaxe, como la bisarma de mio del universu qu’ocupa’l mesmu espaciu o ta allalantrones dientro d’esti o fuera d’él amorrinada imaxina la Vespa aparcada delantre la Sucursal dempués d’un día d’alloriar con tanta estaya nueva nel SEFOI, nel SEDAF, col procuru añadíu de nun tropezar cola Vaxina Medrosa.

Les venti trenta y ocho. Vini, toi y voi vinir, si nun me maté cola Honda viniendo del SEFOI o del SEDAF, pa Lluz de Lluna, tomando'l Ribera'l Dueru con pataques alioli tenío-y negáu güei'l saludu a la Vaxina Medrosa que nun veo va dolce años cola esperanza de siguir ensin vela. Teo y nun teo sueñu porque esperté y me llevanté a les seis y media o nueve y media de la mañana o toi de cuerpu presente nel tanatoriu que ta p'hacia la Sede Central, collaciu Semicritic ensin compañeru de ximnasiu, los vieyos ablucaos na reuta final d'una vida que nun solu universu nun se comprende, la VT fecha fierro retorcío achaplao porque'l del tráiler nun la vio, y asina nin teo nin dexo de tener sueñu. Acabé'l Ribera, págolu, colo pa casa.