A LOS DELERES D'ÚN
A min ye que dende que morrió un tío de mio dame yá lo mesmo xo qu'arre, y asina que tamos. Amás de morrer él y non otru, palmó por aciu la mayor fiya puta enfermedá qu'esiste: esa que t'esboroña el yo borrándote los recuerdos. L'únicu universitariu la so xeneración de la nuesa familia. Tien coña. Ensin sentíu la familia grande, quédamos nel arre la pequeñina: la mio sobrina cuando a ella y a nós mos peta, don Semicritic (el de los cien kilos press banca) y los vieyos (qu'aguanten vivos con más arres que la Cadarma). Yo nun sé énte qué llende toi, pero habela haila. Facer paisaninos nun quixi porque primero tienen madre y segundo hai qu'aguantalos tola vida d'ún y pa encima consumen más llitros qu'un coche americanu. Ye por eso qu'ún fai los sábados a los sos deleres.
No hay comentarios:
Publicar un comentario