La cadarma que llee

Domingu. Los domingos hai qu'aprovechar la hora la xinta pa venir equí porque'l domingu ye'l día que la xente escueye pa moyar colada na llavandería'l barriu. Nun pudi atrasalo más: el monte ropa gocho taba cerca de ser un ochomil. Y equí tamos, les dos menos venti, dexando pa dempués la fame. Güei tuvi que meter la colada na llavadora grande, esa que significa que voi tar na llavandería más tiempu del habitual. Va vagame. Y pa encima dexé'l tabacu en casa. Un paisanu que me recuerda al Chalaneru, solo qu'esti nun sé si ta enfiláu, tien sueñu o ta suañando tres los sos güeyos zarraos, o acaba salir de Sierra Maestra cola so muyer cubana llibru, aguánta-y el rollu entonación de monte rusu. La llavadora trabóse con nun sé qué torga electrónica: "Erru. Nun hai agua." Enantes camudar el xestu, apierto'l botón start y paez que va. Yera lo que me faltaba: que s'estropiare la llavadora con tou l'ochomil dientro, pesllada y ensin posibilidá despesllase. La cubanona nun para de charrar: va volvenos llocos al Chalaneru de mentira y a mi. Intentara desplicame'l funcionamientu la secadora cuando me vio lleendo'l lletreru d'una de les dos llibres que dicía que naquella especialmente había que char les monedes seliquino pa evitar que trancara. Cortéla de sópitu. Siento ser tan mal encaráu dacuando y tan poco sociable davezu. Yá marchó: qué alliviu, nin. Vien a sustituyilos ún qu'asemeya a un xugador de béisbol (sedrá tamién cubanu?), pero esti (smartphone WhatsApp, non YouTube) pelo menos ye silenciosu. La llavandería, güei, ye la hestoria interminable. Les tres de la tarde.