miércoles, 20 de marzo de 2019

124-147

Bien sabemos qu’él dalgo ganó,
Cuando en tierra moros entró, que grandes bienes sacó;
Nun duerme tranquilu’l que trai munchu dineru.
Coyamos les dos arques,
Metámosles en llugar onde nun seyan vistes.
Mas dinos del Cid, ¿con cuánto va tenese por pagáu,
Y qué ganancia va danos por tou esti añu?”
Respondió astutamente Martín Antolínez:
“Pídevos poco por dexar los sos bienes a recaldu.
Acuéyense-y dende toles partes homes probetayos.
Necesita seiscientos marcos.”
Dixeron Raquel y Vidas: “Vamos da-ylos con munchu gustu.”
“Yá veis que ta entrando la nueche, el Cid tien priesa,
Necesitamos que mos deáis los marcos.”
Dixeron Raquel y Vidas: “Nun se faen asina los negocios,
Sinón primero recoyendo y dempués dando.”
Dixo Martín Antolínez: “Paezme bien.
Veníi au ta’l famosu Batallador,
Y nós ayudarémosvos, que ye lo más razonable,
A carretar les arques y poneles a recaldu,
Que nun lo sepan nin moros nin cristianos.”
Dixeron Raquel y Vidas: “Paeznos bien;
Llevaes les arques, coyéis seiscientos marcos.”


No hay comentarios:

Publicar un comentario