viernes, 15 de marzo de 2019


Pelos sos güeyos tan fuertemente llorando,
Tornaba la cabeza y tábalos catando ;
Vio puertes abiertes y postigos sin candaos,
Perches vacies sin pieles y sin mantos,
Y ensin ferres y ensin azores mudaos.
Suspiró Mio Cid, ca tenía cuites mui grandes.
Mio Cid faló poco y bien:
“¡A ti m’encomiendo, Padre, que tas no alto!
A esto me traxeron los mios enemigos malos.”
Ellí aguiyen, ellí suelten les riendes.
A la salida de Vivar, atoparon con una corneya pela drecha;
Y entrando en Burgos, atoparon con otra pela esquierda.
Encoyó Mio Cid los costazos y sascudió la tiesta:
“¡Albízores, Álvar Fáñez, ca mos esterraron!”


@LaCadarma

No hay comentarios:

Publicar un comentario